വരികളിലെ ഈ ലാളിത്യവ്യം സൂക്ഷ്മതയും ജീവിതത്തിലും പകര്ത്തിയ ഗാന രചയിതാവായിരുന്നു ബിച്ചു തിരുമല. വാകപൂമരം ചൂടും..., ആയിരം മാതളപൂക്കള്..., ഒറ്റക്കമ്പി നാദം മാത്രം...,., ശ്രുതിയില് നിന്നുയരും..., മൈനാകം..., ഒരു മുറൈ വന്ത് പാര്ത്തായ..., മകളെ, പാതിമലരെ..., അങ്ങിനെ എത്രയെത്ര പാട്ടുകള്. കണ്ണാംതുമ്പീ പോരാമോ...,
കൊവിഡ് ബാധയ്ക്ക് തൊട്ടു മുന്പ് വരെ സംഗീതലോകത്ത് സജീവമായിരുന്ന ഗായകന്. ഒത്തൊരുമയോടെ പ്രതിസന്ധികളെ നേരിടണം എന്ന് അവസാനം വരെ പാടി പഠിപ്പിച്ച ഗായകൻ. എല്ലാവരും ഒരുമിച്ച് നില്ക്കണമെന്ന് സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കൊവിഡ് കാലത്ത് റഫീഖ് അഹമ്മദ് എഴുതിയ ഒരു പാട്ടാണ് അദ്ദേഹം അവസാനം പാടിയത്.
മരണശേഷവും നാടകകൃത്ത് എന്ന രീതിയില് വേണ്ടത്ര അംഗീകാരം കിട്ടാതെപോയ വാസുപ്രദീപ് ഇപ്പോഴും ആസ്വാദകരുടെ മനസ്സില് ജീവിക്കുന്നത് ഈ പാട്ടിലൂടെയാണ്. ഒപ്പം മലയാളത്തില് ഹിന്ദുസ്ഥാനി ശൈലിയില് പാടാന് ശ്രമിച്ച ആദ്യകാല പിന്നണി ഗായകനായ കോഴിക്കോട് അബ്ദുള് ഖാദറിനെ മലയാള ഗാനചരിത്രം അടയാളപ്പെടുത്തുന്നതും. കോഴിക്കോട് അബ്ദുള് ഖാദറിന്റെ 105-ാം ജന്മവാര്ഷികത്തിലും മായാതെ ഈ വനരാധ ആസ്വാദകരില് അനുഭൂതി പകരുന്നു
സരോദായിരുന്നു ബാബയുടെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട ഉപകരണം. ഇതുകൂടാതെ വയലിന്, റബാബ്, സുര്ശ്രിങ്കാര്, സിതാര്, സുര്ബഹാര്, ബാന്സുരി, ഡ്രം, തബല, എസ്രാജ്, ക്ലാരിനെറ്റ്, ദില്രുപ, ധോലക്, പക്കാവജ്, പിയാനോ, ഹാര്മോണിയം താളശ്രുതി ഭേദമില്ലാതെ ഒരുപാട് സംഗീതോപകരണങ്ങള് ബാബ കൈകാര്യം ചെയ്തിരുന്നു. നിലവിലുള്ള ഉപകരണങ്ങളില് നിന്ന് ചെറിയ മാറ്റങ്ങളോടെ ചന്ദ്രസാരംഗ്, സിതാര് ബന്ജോ എന്നിങ്ങനെ പുതിയ ചിലവ അദ്ദേഹം രൂപകല്പ്പന ചെയ്യുകയുമുണ്ടായി